پنج قسمت نهایی فضاپیمای غول‌پیکر اسپیس لانچ سیستم (Space Launch System به اختصار SLS) توسط گروه مهندسین سازمان ناسا (NASA) در مرکز مونتاژ میشو (Michoud Assembly Facility) در شهر نیواورلئان (New Orleans) سرهم‌بندی شد. ناسا در حال حاضر حداقل ۱۲ میلیارد دلار برای توسعه این فضاپیما هزینه کرده است.
از آخرین اجزائی که روی SLS سوار شد، قطعه‌ای بود که در قسمت موتور آن نصب گردید؛ بخشی که به عنوان نقطه اتصال برای چهار موتور RS-25 خواهد بود و از توانایی ایجاد نیروی رانشی به میزان ۲ میلیون پوند برخوردار است.
به گفته جولیا باسلر (Julia Bassler) ، مدیر اجرای پروژه SLS، اکنون برای تکمیل این مرحله می‌بایست چهار موتور RS-۲۵ به آن اضافه شده و آزمایش‌های عملکردی پیشرفته اویونیک و پیشرانش نیز انجام گیرد. اصطلاح اویونیک یا الکترونیک هوانوردی (Avionics) اشاره به تجهیزات الکترونیکی هواپیما، ماهواره، و فضاپیما، مانند نمایشگرها، کامپیوترها، حسگرها، عملگرها و فرستنده-گیرنده‌های آن‌ها دارد.
بنابر پیش‌بینی‌های انجام شده ناسا قرار است در سال ۲۰۲۰ برای اولین بار و پس از سال‌ها از اتمام مأموریت آپولو (Apollo)، فضاپیمای دارای سرنشین به فضای عمیق ارسال کند. کارشناسان به ویژه امیدوار هستند با اتمام ساخت فضاپیمای SLS بتوانند از آن برای حمل و پرتاب نسل جدید سفینه‌های فضایی ناسا با نام اوریون (Orion) استفاده نمایند و به این ترتیب فضانوردان را به ایستگاه فضایی بین‌المللی، کره ماه و حتی سیاره مریخ ارسال نمایند.
گفتنی است این فضاپیمای غول‌پیکر می‌تواند ۱۲۰ تن محموله را به مدار پایینی زمین برساند؛ این مقدار برابر همان مقداری است که فضاپیمای ساترن ۵ (Saturn V) حمل می‌کند.
کارشناسان ناسا قصد دارند تا پایان سال ۲۰۱۹ به تکمیل نمونه نهایی و آزمایش SLS بپردازند. درصورت تاخیر در پروژه ساخت این فضاپیمای ناسا، از فضاپیماهای دیگر برای پرتاب کپسول فضایی و دیگر مأموریت‌های فضایی استفاده خواهد شد. این تأخیر می‌تواند زمینه‌ساز قدرت گرفتن رقبا و شرکای تجاری ناسا، مانند اسپیس‌ایکس (SpaceX) یا آژانس فضای اروپا (ESA) شود.