آخرین ارزیابی‌های علمی انجام شده در مورد تخریب لایۀ ازن که سال ۲۰۱۸ با استفاده از تصاویر ماهواره‌ای انجام شده، نشان می‌دهد از سال ۲۰۰۰ در هر دهه، بخش‌هایی از لایۀ ازن به میزان یک تا سه درصد، ترمیم شده است و نیمکرۀ شمالی و منطقۀ عرض جغرافیایی میانه تا سال ۲۰۳۰ کاملا ترمیم خواهد شد.
بازیابی لایۀ ازن در نیمکرۀ جنوبی تا سال ۲۰۵۰ و مناطق قطبی تا سال ۲۰۶۰ ادامه خواهد داشت. تلاش‌های انجام شده از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۰ جهت جلوگیری از انتشار حدود ۱۳۵ میلیارد تن از گازهای دی‌اکسیدکربن جهت محافظت از لایۀ ازن و مقابله با تغییرات آب و هوایی، نقش به‌سزایی داشته است.
اولین تصویر ماهواره‌ای تخریب لایه ازن و حفره ایجاد شده در قطب جنوب
برای حفظ این دستاوردها باید با منابع غیرقانونی مواد تخریب‌کنندۀ لایۀ ازن مقابله کرد. گذشته از این لازم است از اصلاحیۀ کیگالی (Kigali) پروتکل مونترال که از اول ژانویه ۲۰۱۹ به منظور کاهش گازهای هیدورفلوئوروکربن‌ها (HFCs) به اجرا گذاشته شده نیز به جد حمایت کنیم. این اصلاحیه می‌تواند در پایان قرن، از افزایش دمای کره زمین تا چهار درجه سانتی‌گراد جلوگیری نماید.
در اکتبر سال ۲۰۱۸ وسعت حفرۀ ایجاد شده در قطب جنوب، ۲۲.۹ میلیون کیلومتر مربع یعنی نزدیک به ۱۳ برابر ایالات متحده آمریکا بوده که به همین واسطۀ رتبۀ سیزدهم در ۴۰ سال مشاهدات ماهواره‌ای سازمان ناسا (NASA) را داشته است.
شایان ذکر است ازن ترکیب شیمیایی متشکل از سه اتم اکسیژن (O۳) می‌باشد؛ یک گاز تقریباً بی‌رنگ با بویی خاص شبیه به بوی هوای تازه که پس از رعد و برق در کوهستان استشمام می‌شود. این گاز نمی‌تواند در طبیعت به‌صورت پایدار باقی بماند و سریعاً به O و O۲ شکسته می‌شود که O۲ مولکولی پایدار است که میزان اکسیژن محیط را بالا می‌برد ولی اتم O اکسیژن نمی‌تواند تنها باشد و باید با آلاینده‌های دیگری ترکیب شود و آن‌ها را به صورت اکسیدهای پایدار درآورد.