پژوهشگران اخترزیست شناسی با بررسی دوباره مفهوم کمربند حیات با در نظر گرفتن مقدار گازهای سمی در جو سیاره‌ها به این نتیجه رسیدند که تعداد کم‌تری سیاره از آنچه پیش‌تر تصور می‌شد امکان میزبانی حیات پیچیده و هوشمند را دارند. کمربند حیات در اطراف یک ستاره بر اساس فاصله از ستاره ناحیه‌ای تعریف می‌شود که اگر سیاره‌ای در آن محدوده قرار داشته باشد می‌توان آب را به صورت مایع در سطح خود داشته باشد. کمربند حیات برای منظومه شمسی از سیاره زهره تا سیاره مریخ را در بر می‌گیرد. هرچه ستاره‌ای درخشان‌تر و داغ‌تر باشد کمربند حیات از آن دورتر خواهد بود و برعکس. اما برای آن‌که سیاره‌ای بتواند آب مایع را در سطح حفظ کند باید جو مناسبی نیز برای نگه‌داشتن گرما داشته باشد. این موضوعی است که باعث می‌شود بسیاری سیاره‌ها با این‌که در محدوده کمربند حیات قرار می‌گیرند اما برای میزبانی از حیات پیچیده مناسب نباشند.
برای آن سیاره بتواند گرمای خود را حفظ کند باید در جو آن مقدار مناسبی گاز دی‌اکسید کربن که گازی گلخانه‌ای است وجود داشته باشد. اما گاز دی‌اکسید کربن گازی سمی است که وجود مقدار فراوانی از آن در جو برای حیات پیچیده مناسب نیست. سیاره‌هایی که در قسمت‌های دورتر کمربند حیات هستند برای حفظ گرمای خود باید مقادیر بیش‌تری دی‌اکسید کربن داشته باشند که از مقدار مجاز برای حیات پیچیده‌ای که می‌شناسیم بیش‌تر خواهد بود. درنتیجه چنین سیاره‌هایی فقط می‌توانند میزبان انواعی از حیات باکتریایی باشند و نه حیات پیچیده و هوشمند.
پژوهشگران اخترزیست شناسی در دانشگاه کالیفرنیا برای نخستین بار اثر سمی بودن جو بر کمربند حیات در نظر گرفته‌اند و محدوده‌ای از کمربند حیات که برای حفظ گرمای سیاره مقدار گاز دی‌اکسید کربن در جو از مقدار سمی کمتر است را مشخص کردند. با این بررسی‌ها مشخص شد که ناحیه مناسب برای موجوداتی مانند انسان‌ها به یک‌سوم تعریف قبلی برای کمربند حیات کاهش پیدا می‌کند.
همچنین این بررسی نشان می‌دهد که احتمالا در کمربند حیات ستاره‌های کوچک‌تر در جو سیاره‌هایی که بتوانند گرمای مناسبی را حفظ کنند مقدار زیادی گاز مونوکسید کربن وجود دارد که آن هم گازی سمی است. به همین دلیل این سیاره‌ها اصلا ناحیه مناسبی برای حیات پیچیده ندارد.