گروهی از منجمان موفق به کشف کهکشان‌های باستانی جدیدی شدند که در فاصله ۱۱.۵ میلیارد سال نوری از ما قرار داشته و در محدوده طیف نوری هستند که توسط بسیاری از تلسکوپ‌ها قابل ردیابی نیست. اکتشاف این مجموعه قدیمی و عظیم از ستارگان می‌تواند درک ما از نحوه شکل‌گیری کهکشان‌ها در اوایل عمر جهان را با سوالات اساسی مواجه کند.
وقتی به آسمان شب و ستارگان در حال درخشش نگاه می‌کنیم در واقع فقط بخشی از ستارگان را که با نور مرئی می‌درخشند می‌بینیم و ستارگانی که از ما بسیار دور هستند به لطف گسترش جهان از دید ما پنهان می‌مانند.
با گسترش دنیا، ستارگان دور دست و کهکشان‌ها با سرعت سرسام‌آوری از ما دور می‌شوند. فاصله فزاینده ما با آن‌ها نوری را که از طرفشان به سمت ما می‌آید به صورت فیزیکی کش می‌آورد و باعث بیشتر شدن طول موج و نهایتا تبدیل آن به نور مادون قرمز می‌شود. با وجود اینکه نور مادون قرمز یا چشم غیر مسلح قابل دیدن نیست، اما برخی از تلسکوپ‌ها برای ردگیری این سیگنال‌ها طراحی شده‌اند و بنابراین قادر به آشکارسازی کهکشان‌هایی هستند که تا به حال از دید ما پنهان مانده‌اند. ۳۹ کهکشان جدید هم با همین روش کشف شده‌اند.
منجمان انستیتوی نجوم دانشگاه توکیو (University of Tokyo) ابتدا به نتایج عجیبی در داده‌های به دست آمده از تلسکوپ فضایی اسپیتزر برخوردند؛ سپس با استفاده از آرایه میلیمتری/زیر میلیمتری بزرگ آتاکاما (ALMA) و تلسکوپ بسیار بزرگی که در شیلی قرار دارد این نتایج را دقیق‌تر بررسی کردند.
در پی این بررسی‌ها آن‌ها ۳۹ کهکشان عظیم کشف کردند که پیش‌تر هرگز دیده نشده بود و به خاطر فاصله زیاد و پوشیده شدن با غبار، نور بسیار ضعیفی داشتند. با وجود فاصله زیادی که این کهکشان‌ها با ما دارند می‌توان گفت نوری که از آن‌ها به ما رسیده تصویر میلیاردها سال پیش آن‌ها را نمایش می‌دهد. دانش فعلی انسان می‌گوید که کهکشان‌ها در آن برهه تاریخ نباید ان‌قدر عظیم بوده باشند.
به گفته تائو وانگ محقق پروژه مذکور، این اولین باری است که وجود چنین کهکشان‌های باستانی عظیمی در برهه دو میلیارد سال اول از عمر ۱۳.۷ میلیارد ساله دنیا تأیید شده است؛ این کهکشان‌ها قبلا از دید ما پنهان بوده‌اند. یافته‌های جدید با مدل‌های فعلی موجود از تکامل کیهانی در آن زمان مغایر است و می‌تواند جزئیات جدیدی به آن اضافه کند که تا به حال به آن دسترسی نداشته‌ایم.