کهکشان راه شیری درست در مرز یک فضای خالی کیهانی بزرگ قرار دارد که وسعت آن تا به حال برای بشر غیر قابل درک و اندازه‌گیری بوده است. اکنون جمعی از منجمان تلاش کرده‌اند تا از طریق نقشه‌برداری از لبه‌های این فضای خالی، درک بهتری از تاثیر گرانشی آن روی کهکشان ما داشته باشند.
همانطور که زمین به دور خورشید و خورشید به دور مرکز راه شیری می‌چرخد، کهکشان راه شیری هم با سرعت سرسام‌آوری در کیهان حرکت می‌کند. سرعت حرکت کهکشان ما و کهکشان‌های همسایه‌مان مثل آندرومدا (Andromeda) چیزی در حدود ۲ میلیون کیلومتر بر ساعت تخمین زده می‌شود. در واقع سرعت حرکت راه شیری بسیار بیشتر از آن است که فقط تحت تاثیر انبساط کیهان قرار داشته باشد. این اختلاف سرعت را می‌توان با توزیع جرم در مقیاس‌های عظیم توجیه کرد چرا که کهکشان‌ها به صورت یکنواخت در پهنه کیهان پراکنده نیستند؛ آن‌ها در خوشه‌های کهکشانی به صورت نزدیک به هم وجود دارند و توسط رشته‌های نازک از ماده مثل تار عنکبوت به هم متصل می‌شوند.
شبیه‌سازی انجام شده از تار کیهانی؛ مناطق آبی و سفید نشان‌دهنده کهکشان‌ها هستند و بخش‌های تاریک فضاهای خالی را به تصویر می‌کشند
همین موضوع باعث می‌شود فضای زیادی در پهنه کیهان خالی باقی بماند و همانطور که منجمان در سال ۱۹۸۷ کشف کردند، کهکشان راه شیری درست در مرز یکی از این فضاهای خالی عظیم قرار دارد. این فضا با نام «فضای خالی محلی» شناخته می‌شود و بر اساس تخمین‌ها بین ۱۴۶ میلیون تا ۱ میلیارد سال نوری وسعت داشته و نه تنها به صورت غیر قابل درکی خالیست بلکه حتی به نظر در حال انبساط هم هست.
از آنجایی که این فضا خالیست و پشت حجم انبوهی از ستارگان و جرم موجود در مرکز کهکشان راه شیری پنهان شده، مطالعه و بررسی آن کاری دشوار است. در تحقیق اخیر، تیم منجمان حرکت ۱۸ هزار کهکشان را اندازه‌گیری کرده و با استفاده از آن یک نقشه کیهان‌شناسی تهیه نمودند. آن‌ها همچنین دریافتند که دیواره‌های فضای خالی محلی، تمرکز تیزی دارند.
همچنین تیم تحقیق با استفاده از این داده‌ها به محاسبه مقدار تاثیر گرانشی این فضا روی کهکشان راه شیری پرداختند. بعد از لحاظ کردن سرعتی که ناشی از انبساط کیهان است، محققان دریافتند که نیمی از سرعت فعلی خوشه کهکشانی ما به صورت محلی به وجود آمده و در واقع خوشه کهکشانی ویرگو (Virgo) ما را به سمت خود می‌کشد و فضای خالی محلی ما را از خود می‌راند.
دستاورد دیگر تحقیق اخیر این بوده که فضاهای خالی به صورت طبیعی ماده را از خود دور نمی‌کنند بلکه قسمت‌هایی که تمرکز ماده در آن‌ها زیاد است اجرام دیگر را هم به سمت خود جذب می‌نمایند و به همین دلیل این‌طور به نظر می‌رسد که فضای خالی اجرام را از خود می‌راند.