آژانس فضایی آمریکا، ناسا، اعلام کرد قصد دارد طی یک مأموریت جدید، یک کاوشگر پرنده موسوم به دراگون‌فلای (Dragonfly) را به بزرگترین قمر زحل یعنی تایتان (Titan) بفرستد. این کاوشگر بدون چرخ، به اندازه کاوشگر مریخ‌نورد کنجکاوی (Curiosity) بوده و یک کاوشگر بدون سرنشین است که از انرژی هسته‌ای استفاده خواهد کرد.
دراگون‌فلای در فارسی به معنی سنجاقک است. این کاوشگر پرنده با استفاده از ۸ موتور در اتمسفر تایتان به دنبال یافتن مولکول‌های آلی از جمله شواهدی مبنی بر اثبات وجود حیات در گذشته و حال روی این قمر خواهد پرداخت. داخل سیاره زحل چگونه است؟ پیشنهاد می‌کنیم مقاله ما را در این باره بخوانید.
فرستادن یک کاوشگر رباتیک پرنده به فاصله ۴.۱ میلیارد کیلومتری از زمین و انتظار از آن برای پرواز در اتمسفر متانی تایتان با دمای منفی ۱۷۹ درجه سانتیگراد که آب را به یخ و به سختی گرانیت تبدیل می‌کند، ممکن است یک جاه‌طلبی بی‌نظیر به نظر برسد، اما از لحاظ مهندسی قابل تحقق است.
بر خلاف ماه و مریخ که قبلاً به آن‌ها کاوشگر فرستاده شد، جاذبه تایتان به اندازه ۰.۱۳۳ گرانش زمین است، ضمن این که اتمسفری چهار برابر چگال‌تر از سیاره ما دارد. این بدان معنی است که پرواز در تایتان در واقع ساده‌تر از زمین است و در واقع یک خوش‌شانسی محسوب می‌شود؛ زیرا سطح تایتان مملو از دریاچه‌ها، دریاها و جریان‌های ساخته شده از هیدروکربن‌های مایع و تپه‌های شن و ماسه ساخته شده از برف‌های آلی است. این باعث می‌شود استفاده از کاوشگرهای دارای چرخ برای کاوش این قمر غیرممکن باشد، اما طراحی یک کاوشگر قایقی نیز می‌تواند قابل تأمل باشد.
از آنجایی که قرار نیست کاوشگر دراگون‌فلای حداقل تا سال ۲۰۲۶ پرتاب شود٬ هنوز در مرحله طراحی قرار دارد، اما طرح اصلی این است که مهندسان ناسا یک کاوشگر به اندازه مریخ‌نورد کنجکاوی با یک جفت پایه فرود و هشت موتور یک متری و یک باتری هسته‌ای بسازند که با ژنراتور رادیو حرارتی (RTG) شارژ می‌شود. این پرنده قادر به پرواز با سرعت ۳۶ کیلومتر در ساعت در ارتفاع ۴۰۰۰ متری و در پروازهایی با مسافت ۸ کیلومتری خواهد بود.
بر اساس اطلاعات مأموریت کاسینی (Cassini)، برنامه این است که دراگون‌فلای سوار بر یک ماهواره‌بر که هنوز انتخاب نشده است پرتاب شود، سپس به سمت زحل سفر کند. این کاوشگر با چتر نجات به سطح خشک تایتان در حوزه استوایی آن فرود خواهد آمد. هنگامی که این کاوشگر فرود بیاید، مأموریت اولیه ۲.۷ ساله خود را آغاز می‌کند. دراگون‌فلای در طول شب‌های تایتان شارژ می‌شود و در طول روز در وسعت ۱۷۵ کیلومتری به کاوش خواهد پرداخت.
همانطور که پرواز می‌کند، سطح تایتان را با استفاده از دوربین تعبیه شده روی دکل خود و همچنین طیف‌سنج جرمی، طیف‌سنج اشعه گاما و نوترونی و بسته‌های ژئوفیزیک و هواشناسی و تحولات جوی مطالعه خواهد کرد.
مأموریت اصلی دراگون‌فلای مطالعه سطح دهانه سلک (Selk) است که ممکن است زمانی به اندازه ده‌ها هزار سال میزبان آب مایع و مولکول‌های آلی پیچیده بوده باشد. امید این است که نه تنها درباره قمر تایتان شناخت بیشتری پیدا شود، بلکه شاید علائمی از حیات در گذشته و حال یافت گردد.
توماس زوربوچن (Thomas Zurbuchen)، مدیر ارشد علوم ناسا می‌گوید: «تایتان با هر مکان دیگری در منظومه شمسی متفاوت است و دراگون‌فلای نیز مانند هیچ مأموریت دیگری نیست. تصور پرواز این کاوشگر بر فراز تپه‌ها و دریاهای تایتان که بزرگترین قمر زحل است و کاوش در فرآیندهایی که این محیط فوق‌العاده را شکل داده‌اند، فوق‌العاده است.»