تلسکوپ فضایی هابل چندی پیش تصویری از یک کهکشان ستاره‌دار کوتوله موسوم به ESO 495-21 را ثبت کرد. این کهکشان حدود ۳۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی قطب‌نما (Pyxis) قرار گرفته است.
منظور از «کهکشان ستاره‌دار کوتوله» (dwarf starburst galaxy) این است که اندازه کهکشان مذکور کوچک است، اما با انفجار سریع تشکیل ستارگان، درخشان می‌شود. کهکشان‌های ستاره‌دار، ستاره‌هایی با نرخ فوق العاده بالا تشکیل می‌دهند که آن‌ها نیز ستاره‌های نوزاد را تا حدود ۱۰۰۰ بار سریع‌تر از کهکشان راه شیری ایجاد می‌کنند.
هابل تاکنون چندین بار فعالیت‌های انفجاری ESO ۴۹۵-۲۱ را مورد بررسی قرار داده است. مطالعه آن‌ها ستاره‌شناسان را قادر می‌سازد ابتدا مراحل تکامل آن‌ها را بررسی کنند و دریابند که چگونه ستارگان عظیم در سراسر جهان شکل گرفته و تغییر می‌کنند.
کهکشان کوتوله
یک کهکشان کوتوله به کهکشانی اطلاق می‌شود که دارای فقط چند میلیارد ستاره باشد (در مقایسه با کهکشان راه شیری که ۲۰۰–۴۰۰ میلیارد ستاره دارد). ابر ماژلانی بزرگ نیز ۳۰ میلیارد ستاره دارد و به همین دلیل گاهی به عنوان کهکشان کوتوله طبقه‌بندی می‌شود.
کهکشان راه شیری ۱۴ کهکشان کوتوله شناخته شده دارد که به شکل اقماری دور این کهکشان می‌گردند و مطالعات جدیدتر نشان می‌دهد که امگا قنطورس (Omega Centauri) که بزرگترین خوشه ستاره‌ای شناخته شده است در واقع هسته یک کهکشان کوتوله می‌باشد که در مرکز آن یک سیاه‌چاله قرار دارد.