آژانس فضایی اروپا (European Space Agency) اقدام به ساخت یک کپسول فضایی چند بار مصرف موسوم به اسپیس رایدر (Space Rider) برای انجام آزمایش‌هایی در مدار نزدیک زمین کرده است.
پرواز فضایی٬ مستلزم تعداد بسیار زیادی از ماشین آلات تک کاربرد است و با وجود حامل‌های فضایی چند میلیون دلاری یک بار مصرف، هزینه یک پرواز فضایی سر به فلک می‌کشد.
شرکت‌های فضایی بلو اوریجین (Blue Origin) و اسپیس‌ایکس (SpaceX) رؤیای حامل‌های فضایی قابل استفاده مجدد را به واقعیت تبدیل کرده‌اند و اکنون نیز آژانس فضایی اروپا اعلام کرده که در حال ساخت یک کپسول چند بار مصرف است که می‌تواند تجهیزات علمی را چندین بار به لبه فضا انتقال داده و به زمین بازگردد.
این آژانس فضایی در سال ۲۰۱۵ یک پرتاب فضایی و فرود موفقیت‌آمیز را در پرواز آزمایشی حمل کننده واسط آزمایشی (Intermediate eXperimental Vehicle به اختصار IXV) تجربه کرد. اسپیس رایدر نیز با افزودن یک قسمت بارگیری چند منظوره، ادوات فرود برای هنگام بازگشت به زمین و طراحی ارتقا یافته برای حصول اطمینان از توانایی بازگشت حداقل پنج بار به زمین٬ بر پایه همان فضاپیما ساخته می‌شود.
حمل کننده واسط آزمایشی ٬IXV فضاپیمایی ساخته سازمان فضایی اروپا است که ویژه روبرو شدن با چالش‌های مربوط به ورود مجدد فضاپیما به جو زمین است.
کپسول اسپیس رایدر بر حامل فضایی وگا-سی (Vega-C) سوار می‌شود و به قسمت بالایی این حامل موسوم به AVUM+ متصل می‌گردد که ۶۰۰ وات قدرت را فراهم می‌کند و هنگامی که در مدار قرار می‌گیرد آن را هدایت می‌کند.
قسمت بارگیری می‌تواند تجهیزات را تا حداکثر وزن ۸۰۰ کیلوگرم یا حجم ۱۲۰۰ لیتر حمل کند.
این کپسول می‌تواند بسته به نوع آزمایش علمی مورد نیاز٬ خود را بچرخاند و در موقعیت مناسب قرار دهد. به عنوان مثال اگر تجهیزات در نظر گرفته شده برای مطالعه زمین باشد، می‌تواند به صورت برعکس پرواز کند یا اگر هدف مطالعه فضا باشد به صورت افقی پرواز نماید.
هدف این است که شرکت‌های خصوصی بتوانند از اسپیس رایدر به عنوان یک پلت‌فرم برای انجام آزمایش‌ها در مدار نزدیک و بدون نگرانی نسبت به نحوه پرتاب و فرود فضاپیما استفاده کنند.
اسپیس رایدر اخیراً بررسی‌های طراحی اولیه برای سیستم‌ها و زیرسیستم‌های خود را پشت سر گذاشته است تا در پایان سال جاری به طراحی نهایی برسد. اگر همه چیز خوب پیش برود، آژانس فضایی اروپا قصد دارد این کپسول چند بار مصرف را در سال ۲۰۲۲ راه‌اندازی کند.
مدار نزدیک زمین معمولاً تعریف مداری بر گرد زمین است که مکان هندسی‌اش از سطح زمین می‌تواند تا ارتفاع ۲۰۰۰ کیلومتر باشد. با توجه به زوال سریع اجسام در ارتفاع کمتر از ۲۰۰ کیلومتر، در تعریفی که عموماً از مدار نزدیک زمین مقبول است ارتفاع بین ۱۶۰ تا ۲۰۰۰ کیلومتری از سطح زمین ذکر می‌شود. سرعت مداری مورد نیاز برای پایدار ماندن در مدار زمین حدود ۷٫۸ کیلومتر بر ثانیه است، اما این رقم با افزایش ارتفاع مداری کاهش می‌یابد.
به غیر از مأموریت‌های پروژه آپولو (Apollo) و پرواز به ماه و سپس نیوهورایزنز (New Horizons)، پروازهای فضایی از جمله تمام مأموریت‌های شاتل فضایی و مأموریت پروژه مرکوری (Project Mercury) و پروازهای فضایی سرنشین‌دار مانند پرواز هواپیما-ماهواره‌بر ایکس-۱۵ (X-15)، همه زمانی در مدار نزدیک زمین (LEO) قرار گرفته‌اند.