ماه پیش بود که شرکت اسپیس ایکس (SpaceX) با پرتاب ۶۰ ماهواره پروژه استارلینک (Starlink) به فضا خبرساز شد؛ غافل از اینکه چند ماه قبل از این اتفاق، پروژه‌ای به نام کیک‌ست ۲ (KickSat-2) رکورد پرتاب همزمان در آمریکا را شکسته بود. پروژه کیک‌ست ۲ با پرتاب ۱۰۵ ماهواره کوچک به فضا کلیک خورد و حاصل چندین سال تحقیقات یکی از دانش آموختگان دانشگاه استنفورد (Stanford University) در ایالت کالیفرنیای آمریکا است.
این پروژه در واقع دومین تلاش زاک منچستر (Zac Manchester) است که حالا به عنوان استاد در دانشگاه استنفورد تدریس می‌کند و هدف وی از این پروژه نیز بررسی ایده‌ایست که به باورش اقتصاد فضایی آینده را می‌سازد؛ ماهواره‌های بسیار کوچک.
حتما در خبرها نام ماهواره‌های مکعبی کوچک (CubeSat) را دیده‌اید. البته شرکتی به نام سوارم (Swarm Technologies) توانسته نمونه‌های کوچک‌تری به نام اسپیس بی (SpaceBEE) را به فضا پرتاب کند که حتی از ماهواره‌های مکعبی هم کوچکتر است. اما جالب است بدانید ماهواره‌های آزمایش شده توسط منچستر حتی از این هم کوچکتر هستند و ابعادی به اندازه یک بیسکوئیت رژیمی دارند.
پروژه کیک‌ست ۲
این پروژه در سال ۲۰۱۱ آغاز شد و در آن دوران منچستر و همکارانش یک پروژه را برای آن راه اندازی کردند تا بودجه مورد نیاز برای ساخت سیصد ماهواره به نام اسپریت (Sprite) را تامین کنند که قرار بوده به فضا پرتاب شوند و برای تامین نیازهای حامیان مالی پروژه به کار گرفته شوند. پروژه با موفقیت پیش رفت اما در نهایت یک ایراد فنی باعث شد که همه ماهواره ها پیش از وارد شدن به فاز عملیاتی از کار بیافتند. منچستر اما شکست‌ناپذیر بود و پروژه را همچنان ادامه داد.
او طی همکاری‌اش با دانشگاه کرنل (Cornell University) آمریکا و پروژه ایمز (Ames) ناسا آن ماهواره‌ها را مجددا طراحی کرد و در ادامه حتی به خاطر طراحی سه بعدی هوشمندانه آن‌ها جایزه‌ای را هم دریافت نمود. ماهواره‌های اسپریت به خودی خود ساختار ساده‌ای دارند و از یک قطعه PCB با پنل خورشیدی، آنتن و تعدادی قطعه الکترونیکی برای ارسال و دریافت سیگنال ساخته شده‌اند.
در ماه نوامبر سال گذشته (حدودا آبان ماه) منچستر فضاپیمای خود را به ایستگاه فضایی ارسال کرد و چند ماهی گذشت تا آن فضاپیما آماده فعالیت شد. سرانجام در ۱۷ مارس امسال (حدودا دو ماه پیش) فضاپیمای مادر فعالیت خود را آغاز کرد و همه ۱۰۵ ماهواره‌ای که در آن قرار داشتند آزاد و چند روز بعد طبق برنامه‌ریزی قبلی در جو زمین متلاشی شدند.
منچستر در توضیحات خود پیرامون این امر گفت: «این فقط یک تست برای استفاده از این ماهواره ها و سیستم‌های ارتباطی آن‌ها بود. اسپریت‌ها در واقع دو سیگنال مختلف را تست می‌کردند که یکی از آن‌ها امکان ارتباطشان با یک پایگاه زمینی و در فاصله بسیار دور را آن هم با مصرف انرژی بسیار کم میسر می‌کند و سیگنال دیگر ارتباط کوتاه برد میان ماهواره‌ها در مدار را ممکن می‌ساخت.»