سیروس برزو: قبل از پرواز گاگارین (Yury Gagarin)، به دلیل آن که هیچ انسانی تجربه این کار را نداشت تصمیم‌گیری درباره پرواز انسان بسیار دشوار بود و حتی بعضی معتقد بودند بی‌وزنی می‌تواند باعث بهم خوردن وضعیت روانی انسان شود و او را به جنون بکشاند.
همین نظریه بود که در طراحی و ساخت ناوهای کیهانی وستک (Vostok) سر مشق قرار گرفت تا این ناو٬ خودکار باشد و کیهان نورد نتواند هدایت او را شخصاً به عهده بگیرد. روی هم رفته اطلاعات به دست آمده از سفر گاگارین گرچه بیانگر این بود که پرواز ۱۰۸ دقیقه‌ای او تاثیر منفی در قوای عقلانی‌اش نداشته اما نمی‌توانست کارشناسان را کاملا مطمئن کند اگر مدت پرواز طولانی باشد، کیهان‌نورد همچنان سالم خواهد ماند؛ به همین دلیل پس از پرواز گاگارین، جنگ و دعوا بر سر افزایش طول مدت پرواز در گرفت.
برخی معتقد بودند نباید طول پرواز افزایش چشم گیر داشته باشد؛ آنها می‌گفتند اگر کیهان‌نورد بر اثر پرواز طولانی مدت در بی‌وزنی دیوانه شد و عملی غیرارادی انجام داد چه باید کرد. از طرف دیگر پروازی مشابه گاگارین یا با اندکی تفاوت نسبت به او، نمی‌توانست نه از نظر تبلیغاتی و نه از نظر علمی چیز چندان جالبی باشد. به هر حال شانس با گرمان تیتف (Gherman Titov) همراه گشت و سرانجام گروهی که معتقد بودند باید طول پرواز را افزایش داد برنده شدند.
گرمان تیتف در ۶ اوت ۱۹۶۱ یعنی به فاصله ۴ ماه از گاگارین به فضا سفر کرد و یک شبانه‌روز در مدار زمین بسر برد. او نه دیوانه شد و نه کار خطایی در جریان سفر انجام داد. به این ترتیب کارشناسان مطمئن شدند اقامت طولانی در شرایط بی‌وزنی، از لحاظ روانی نمی‌تواند صدمه‌ای به انسان وارد آورد.
نام گرمان تیتف در تاریخ سفرهای فضایی نه به خاطر پرواز ۲۴ ساعته‌اش بلکه به این دلیل ماندگار شد که او در زمان این سفر تنها ۲۵ سال داشت و به عنوان جوان‌ترین فضانورد در تاریخ ماندگار شد و هنوز هم از او جوان‌تر به فضا سفر نکرده است.