اسپیس ایکس (Spacex) با یک پرتاب یک منظومه ماهوارهای سنجش از دور را برای کانادا در فضا برپا کرد. این پرتاب چهارشنبه ۱۲ جون (۲۲ خرداد) ساعت ۷:۱۷ به وقت محلی (۱۸:۴۷ به وقت تهران) از پایگاه فضایی وندربرگ در کالیفورنیای آمریکا و توسط حامل فضایی فالکن-۹ (Falcon-9) صورت گرفت و طی آن تمام سه ماهواره منظومه ماهوارهای سنجش از دور رادارست-۲ (Radarsat-2) در مدار قرار گرفتند.
رادارست-۲ ادامه پروژه رادارست است که توسط آژانس فضایی کانادا (Canada space agancy) پی‌گیری می‌شود. رادارست در ۱۹۹۵ به فضا پرتاب شد و پس از حدود ۱۷ سال در ۲۰۱۳ بازنشسته شد. آژانس فضایی کانادا هدف از این پروژه را سه مورد زیر اعلام کرده است:
۱)نظارت دریایی: رهگیری و راهنمایی کشتی‌ها٬ نظارت بر کوه‌های یخی شناور به منظور جلوگیری از برخورد با سازه‌های ساخت بشر و تشخیص نشت نفت در دریاها بخشی از این ماموریت حساب می‌شوند.
۲)شناسایی٬نظارت و کمک به مدیریت و حل بحران‌های طبیعی و زیست‌محیطی
۳)نظارت بر اکوسیستم و تغییرات اقلیمی
محدوده مورد برسی توسط رادارست-۲ خاک کانادا و نواحی مجاور آن در اقیانوس‌های اطلس٬آرام و قطب شمال است. آژانس فضایی کانادا اعلام کرده است که تصاویر رادارست-۲ بر خلاف رادارست به منظور حفاظت از اطلاعات محرمانه ملی کانادا برای فروش در بازار قرار نخواهند گرفت.
ماهواره‌های رادارست-۲ ۱۴۳۰ کیلوگرم وزن دارند و سنجشگرشان یک رادار روزنه مصنوعی است که در فرکانس باند-سی (C-Band) کار می‌کند و قدرت تفکیک آن ۳ متر است. همچینین عرض نوار تحت سنجش ماهواره قابل بین ۲۰ تا ۵۰۰ کیلومتر قابل تنظیم است. ماهواره‌ها در مدار لئو و ارتفاع ۵۹۲ کیلومتری قرار گرفتند. عمر هرکدام از این ماهواره‌ها به لطف استفاده از یک آرایه خورشیدی و باطری‌های مدرن‌تر از نسل قبل حداقل ۷ سال پیش‌بینی شده است هرچند احتمال دارد این نسل هم مانند نمونه قبلی‌شان بسیار بیشتر از پیش‌بینی‌ها عمر کنند. سازه ماهواره‌ها توسط شرکت بریتانیایی بریستول ایرواسپیس (Bristol Aerospace) و تجهیزات آن توسط شرکت کانادایی مک‌دونالد دت‌ویلر ایرواسپیس (MCdonald Detwiler Aerospace) ساخته شده‌اند.
از برتری‌های رادارست-۲ نسبت به نسل قبلی می‌توان به نصف شدن وزن آن‌ها به لطف استفاده از تجهیزات مدرن سبک‌تر٬ استفاده از هارد درایو‌های اس‌اس‌دی (SSD) برای ضبط داده‌ها و همچنین پوشش وسیع‌تر و به حداقل رسیدن وقفه‌های خدماتی اشاره کرد.
نکته جالب توجه که به آن توجهی نشده است استفاده از حامل فضایی فالکن-۹ برای این پرتاب است چراکه این حامل ظرفیتی معادل با ۲۲۸۰۰ کیلوگرم به مدار لئو دارد در حالی که کل وزن منظومه ماهوارهای ۴۲۹۰ کیلوگرم است. هنوز مشخص نیست چرا آژانس فضایی کانادا به جای استفاده از فالکن-۹ پرتاب ماهواره‌هایش را به یک حامل فضایی سبک‌تر نداده است وهزینه ۶۲ میلیون دلاری این پرتاب را ترجیح داده است.
