سیروس برزو: امروزه در ایستگاه‌های فضایی افراد مختلفی زندگی می‌کنند. تعداد افراد در بیشتر مواقع ۶ نفر است و آنها روزانه حداقل در وعده‌های غذایی دور هم جمع می شوند و می‌توانند با هم معاشرت داشته باشند. اما در سال های نخست سفرهای فضایی, آنها مجبور بودند در سفینه‌های کوچک یک نفره وستک (Vostok) یا مرکوری (Mercury), ماموریتشان را به تنهایی انجام دهند و در چنین سفینه‌هایی بود که والری بیکوفسکی (Valery Bykovsky) بیش از 5 شبانه روز را بدون درآوردن لباس گذراند و هنوز رکورددار پرواز تکنفره جهان بشمار می‌رود.
برای آن که فضانوردان بتوانند در شرایط انزوا زندگی کنند آنها را در اتاقکی زندانی می‌کنند و میزان تحمل فضانورد در شرایط سکوت و تنهایی سنجیده می‌شود. بنا به گفته فضانوردان, زندگی در اتاقک‌های انزوا یکی از سخت‌ترین تمرین‌های فضایی است. شاید این سوال پیش بیاید که دیگر دوران پرواز در سفینه‌های کوچک و یا ماموریت‌های فضایی یک نفره به پایان رسیده است؛ پس چرا هنوز هم آنها مجبور به ادامه این تمرین دشوار هستند؟
تجربه سال‌ها سفر به فضا ثابت کرد که ممکن است سفینه فضایی در محل دورافتاده‌ای فرود آید که شرایط جوی مناسبی نداشته باشد و فضانورد مجبور شود در همان محفظه تنگ سفینه برای مدتی زندگی کند؛ به همین دلیل مسئولان آموزش در سازمان‌های فضانوردی ادامه این تمرین را ضروری می‌دانند.
این اتاقک‌ها کاملا کیپ هستند و راهی به جز در اصلی به بیرون ندارند و می‌تواند بنا به دلخواه مسئولان آموزش، شرایط سخت‌تری مانند تغییر درجه حرارت و ایجاد گرما، سرما و حتی فشار هوا را به فضانورد تحمیل کند. فضانورد باید طبق آموزش‌های قبلی و با حداقل امکانات موجود در اتاقک، شرایط را برای زیست خود فراهم کند.
فضانوردان بعد از قرار گرفتن در این اتاق باید ساعت‌ها در سکوت کامل زندگی کنند و هر زمان که آموزشگران بخواهند از طریق ارتباط رادیویی به سوالات آنها پاسخ می‌دهند. به این ترتیب میزان توانایی فضانورد برای زندگی در انزوا و سکوت مورد آزمایش قرار می‌گیرد.
