سازمان ناسا (NASA) اعلام کرده است که در بهار امسال نمونه اولیه مخابرات فضایی با پرتو ایکس را به صورت عملی در ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌آزماید. اگر این آزمایش موفق باشد می‌تواند در آینده با توسعه فناوری مخابرات پرتو ایکس آهنگ ارسال داده یا گیگابیت در ثانیه بالاتری را برای مأموریت‌های فضایی فراهم کند.
در حال حاضر از مخابرات رادیویی در فضا استفاده می‌شود. استفاده از فناوری مخابرات لیزری فروسرخ می‌تواند آهنگ ارسال داده را افزایش دهد؛ یعنی ارسال داده بیش‌تری در واحد زمان ممکن می‌شود. اما استفاده از پرتوهای ایکس برای مخابرات به دلیل طول موج بسیار کوتاه‌تر آهنگ ارسال داده بسیار بالاتری را نسبت به لیزر و امواج رادیویی فراهم می‌کند. همچنین پرتوهای ایکس را می‌توان بسیار باریک‌تر ارسال و برای مخابره در مسافت‌های طولانی انرژی کم‌تری صرف کرد.
برای انجام این آزمایش فرستنده و گیرنده مخابراتی پرتوی ایکس در دو سوی ایستگاه فضایی بین‌المللی و در فاصله ۵۰ متری از یکدیگر قرار می‌گیرند. در این آزمایش از ابزاری به نام ام‌ایکس‌اس (MXS سرواژه Modulated X-ray Source) به عنوان منبع فرستنده استفاده می‌شود که می‌تواند با روشن و خاموش شدن‌های بسیار سریع پالس‌های پرتوی ایکس مدوله شده تولید کند. از این پالس‌ها می‌توان برای کد کردن داده‌های دیجیتال و ارسال آن‌ها با پرتوی ایکس استفاده کرد. همچنین برای دریافت سیگنال‌های ارسالی از ابزاری که در اصل برای بررسی پرتوهای ایکس ستاره‌های نوترونی ساخته شده است و نایسر (NICER سرواژه Neutron-star Interior Composition Explorer به معنی کاوشگر ترکیب درونی ستاره نوترونی) نام دارد استفاده خواهد شد.
یک مزیت استفاده از پرتوی ایکس غلبه بر محدودیت قطع ارتباط فضاپیماها در هنگام تشکیل پلاسمای داغ در اطرافشان موقع عبور از جو با سرعتی بسیار بیش‌تر از سرعت صوت (پرواز هایپرسونیک) است. این پلاسمایی تشکیل‌شده در اطراف فضاپیما مانند سپر عمل می‌کند و جلوی عبور فرکانس‌های رادیویی را می‌گیرد و باعث قطع ارتباط فضاپیما به مدت چندین ثانیه می‌شود. پرتوهای ایکس این توانایی را دارند که در سد سپر پلاسمایی رخنه و از قطع ارتباط جلوگیری کنند.