با اعلام شرکت سیرا نوادا (Sierra Nevada) مبنی بر موافقت سازمان فضایی آمریکا- ناسا- برای استفاده از فضاپیمای قابل استفاده مجدد دریم چیسر (Dream Chaser) نظر ها به طرف این سفینه جلب شده است. سابقه تاریخی این سفینه در حقیقت بر می گردد به دهه 1950 که آمریکایی ها بر روی ساخت یک وسیله نقلیه هوا-فضایی نظامی با نام دایناسور (Dyna-Soar) کار می کردند که به هواپیما های گروه ایکس هم معروف است و فضاپیمای ساخته شرکت نورثروپ گرومن (Northrop Grumman) با اسم ایکس-23 (Martin X-23) نمونه تکامل یافته آن بشمار می رود.
طرح فضاپیمای دریم چیسر در آغاز به عنوان سفینه ای با کاربرد های دوگانه باربری و سرنشین‌دار توسط شرکت سیرا نوادا ارائه شد که به شکل عمودی پرتاب می شود و می تواند به شکل افقی فرود آید. دریم چیسر که ۹ متر طول ۷ متر عرض (فاصله بین دو بال) و حدود 11 تن وزن دارد و برای حمل ۷ سرنشین به مدارهای نزدیک زمین طراحی شده است. این فضاپیما به صورت عمودی با موشک اتلس ۵ پرتاب شده و به صورت افقی توانایی فرود بروی باندهای معمولی را دارد.
نکته جالب توجه آن که دریم چیسر توانایی ۲۱۰ روز ماندگاری در مدار (در زمان اتصال به ایستگاه فضایی بین المللی) را دارد و سرنشینان آن در زمان بازگشت، فشاری کمتر از ۱٫۵ نیروی جی را تحمل خواهند کرد.
این فضاپیما در صورتی که به عنوان ناو باربری بدون سرنشین بکارگرفته شود، قابلیت حمل ٥٥٠٠ کیلوگرم بار به مدار و باز گرداندن 2 تن بار از فضا به زمین را دارد که امتیاز بزرگی بشمار می رود زیرا می تواند نتایج آزمایش های انجام شده در ایستگاه فضایی بین المللی را با خود به زمین بیاورد.
یکی دیگر از توانایی های بسیار خوب این فضاپیما حمل زباله های ایستگاه فضایی بین المللی است. دریم چیسر می تواند 3400 کیلوگرم مواد دست و پاگیر و غیرقابل استفاده ایستگاه را در محفظه ای قرار داده که امکان باز شدن در آن در فضا وجود دارد و به این ترتیب می تواند بیش از 3 تن زباله را از فضانوردان تحویل بگیرد و قبل از بازگشت به جو زمین، در لایه های بالایی جو، آنها را مسیر سوختن و نابود شدن قرار دهد.
این فضاپیما با توجه به امکانات خود، می تواند دستگاه های آزمایشگاهی مختلفی را در خود جای دهد و به عنوان یک آزمایشگاه مداری خودکار با توانایی هدایت از راه دور نیز عمل کند.
سیرا نوادا برای فرود موفقیت آمیز دریم چیسر در سال 2013 با شکست مواجه شده بود. اما پس از بازطراحی و انجام بررسی های زمینی، در پرواز دوم که سال گذشته انجام داد توانست مدل آزمایشی را که از یک هلیکوپتر رها شده بود با موفقیت در بیابان موهاوی فرود بیاورد. در این آزمایش فضاپیما با یک کابل 60 متری به هلیکوپتر متصل شده بود که بعد از رسیدن به ارتفاع تقریبا سه کیلومتری، از آن جدا شد و با استفاده از یک سامانه خودکار هدایت پرواز به آرامی فرود آمد. این آزمایش در پایگاه فضایی تحقیقاتی آرمسترانگ متعلق به سازمان فضایی آمریکا در کالیفرنیا صورت گرفت.
دریم چیسر به عنوان وسیله ای برای حمل فضانوردان به ایستگاه فضایی بین المللی به ناسا ارائه شد اما پیشنهاد شرکت سیرا نوادا به رقابت نهایی نرسید. پس از آن در سال 2016 سیرا نوادا تصمیم گرفت با تبدیل آن به یک سفینه بدون سرنشین وارد همکاری با ناسا شود و به این ترتیب بود که به عنوان یکی از برندگان مرحله دوم خدمات بازرگانی پذیرفته شد تا حداقل 6 ماموریت حمل و نقل را به ایستگاه فضایی بین المللی تا سال 2024 را انجام دهد و اینک با قبول طرح نهایی دریم چیسر توسط سازمان فضایی آمریکا، این شرکت می تواند در ردیف شرکت های دیگر قرار گیرد و ساخته خود را به ناسا اجاره دهد. بر اساس خبر های منتشر شده، اولین ماموریت این فضاپیما تا پایان سال 2020 صورت خواهد گرفت.
در این بین کمک 10 میلیون دلاری شرکت لاکهید که از سازندگان معروف سامانه های مختلف نظامی است نشان می دهد که این فضاپیما بطور حتم مورد توجه نظامیان نیز قرار گرفته و در آینده کاربرد های نظامی خواهد داشت.