سازمان فضایی اروپا اسا (ESA) در حال برنامه‌ریزی برای ارسال ماهواره رصد زمینی مجهز به پردازنده‌ای است که از هوش مصنوعی بهره می‌گیرد. این ماهواره برای تصمیم‌گیری درباره این‌که از چه چیز تصویربرداری کند و کدام تصاویر و داده‌ها را به زمین ارسال کند از هوش مصنوعی استفاده خواهد کرد. این ماهواره اکنون با نام مستعار برین‌سَت (BrainSat به معنی ماهواره دارای مغز) شناخته می‌شود. برین‌ست که قرار است سال آینده به فضا برود از پردازنده داده‌های تصویری میرییِد (Myraid) ساخت شرکت اینتل (Intel) بهره می‌گیرد. حسگرهای این ماهواره فقط یک وات توان نیاز دارند که رشدی چشمگیر در عرصه هوش مصنوعی و فناوری به شمار می‌آید.
به گفته ژوزف آشباچر (Josef Aschbacher) مدیر برنامه رصد زمین در سازمان اسا، این فناوری هوش مصنوعی هنوز در فضا به کار گرفته نشده است. همچنین به گفته او سازمان اسا در حال تقویت گروه هوش مصنوعی خود است و با پیشگامان این عرصه مانند شرکت‌های گوگل (Google)، انویدیا (NVIDIA)، آمازون (Amazon) و اس‌ای‌پی (SAP) همکاری دارد. آشباچر انتظار دارد که توسعه هوش مصنوعی جایگاه مهمی در برنامه‌های آینده رصد زمین در اسا داشته باشد. اسا امیدوار است بتواند سامانه‌ای بر پایه هوش مصنوعی ایجاد کند که تصاویر همه ماهواره‌های در اختیار این سازمان و دیگر شرکت‌های ملی و تجاری اروپایی را در بستری یکپارچه گردآوری کند. البته انجام چنین طرحی به دلیل تفاوت در قالب (فرمت) داده‌ها و حسگرها و کالیبراسیون آن‌ها چالشی خواهد بود.
همکاری اسا و توسعه‌دهندگان هوش مصنوعی برای هر دو آنان سودمند است. ماهواره‌های رصد زمین اسا روزانه ۱۵۰ ترابایت داده تولید می‌کنند. این حجم بزرگ داده با نیروی انسانی قابل پردازش نیست. اما این داده‌ها قابلیت بسیار خوبی برای استفاده به صورت داده‌های یادگیری برای الگوریتم‌های یادگیری ماشین و هوش مصنوعی دارد.
در همین راستا، ویل مارشال (Will Marshall) مدیر اجرایی شرکت امریکایی پلنت (Planet) که در زمینه تصویربرداری از زمین فعالیت می‌کند، معتقد است بهره‌گیری از هوش مصنوعی باعث خواهد شد از تمام ظرفیت‌های ماهواره‌های رصد زمین استفاده شود و شرکت‌ها قادر خواهند بود از تمام منابع داده که اکنون در مدار زمین در حال گردش هستند به‌طور کامل بهره ببرند. به گفته او هدف نهایی شاخص گذاری روزانه رخدادها روی زمین است. برای این کار باید انبوه تصاویر تهیه‌شده از زمین به نقشه‌هایی از اشیا و مکان آن‌ها تبدیل شود. اگر این مهم محقق شود می‌توان اطلاعات درست را در زمان مناسب در اختیار افراد ذی‌ربط قرار داد تا بهترین تصمیم را بگیرند. برای مثال اگر در جایی فعالیتی که به جنگل آسیب می‌زند در حال انجام است، امکان اطلاع‌رسانی به مسئولان مربوطه در همان روز فراهم می‌شود تا به سرعت اقدام کنند؛ درحالی‌که فناوری اکنون فقط یک ماه پس از وقوع خسارت متوجه می‌شود که چنین اتفاقی افتاده است.