در جریان برنامه‌ریزی برای پژوهش در سطح ماه، طرح‌های مختلفی پیشنهاد شد که خیلی از آن‌ها موردقبول هم قرار نگرفتند اما بعضی از این پیشنهادها معقول به نظر می‌رسید به همین دلیل نه‌تنها تصویب گردید بلکه نمونه‌هایی از وسایل موردنظر ساخته شد و حتی فضانوردانی آموزش هم دیدند تا از آن‌ها در ماه استفاده شود اما درنهایت بهره‌برداری از آن‌ها هیچ‌گاه عملی نشد.
دانشمندان ناسا معتقد بودند نمونه‌های خاک و سنگ ماه نباید فقط از محدوده محل فرود سفینه ماه نشین برداشته شوند بلکه فضانوردان باید بتوانند از مناطق دورتر هم نمونه‌برداری کنند و برای این کار لازم بود وسیله نقلیه‌ای با خود به ماه ببرند.
انواع مختلف وسایل حمل‌ونقل فضانوردان در سطح ماه برای برنامه آپولو مورد ارزیابی قرار گرفت. یکی از این طرح‌ها استفاده از موتورسیکلت در ماه بود. دیوید ویلسون (David Wilson)، مهندس مکانیک پژوهشگاه فناوری ماساچوست (Massachusetts Institute of Technology)، موتورسیکلت را به‌عنوان یک گزینه برای کاوش ماه پیشنهاد کرد.
او معتقد بود موتورسیکلت کوچک‌تر و سبک‌تر از ماشین مه‌نورد است همچنین نیازی به منابع قدرتی بالا ندارد. بر اساس پیشنهاد او موتورسیکلتی طراحی و ساخته شد که می‌توانست در شرایط جاذبه کم ماه، فضانوردان را جابجا کنند.این وسیله مینی موتورسیکلت هوندا ۹۰سی‌سی بود که ناسا آزمایش نمونه اولیه آن را در سال ۱۹۶۹ برای استفاده در آپولو-۱۵ (Apolo15) آغاز کرد. این آزمایش‌ها البته به‌طور مخفیانه انجام شد و تصاویرش تا چندی قبل در بایگانی ناسا محافظت می‌شد.
موتورسیکلت در هواپیماهای ویژه که می‌توانند با پرواز در شرایط خاص، نوعی بی‌وزنی را ایجاد کنند همچنین با استفاده از دستگاه مخصوصی که جاذبه کم ماه نسبت به زمین را ایجاد می‌کرد مورد آزمایش قرار گرفت. تصاویر منتشرشده نشان می‌دهد مجموعه‌ای از موتورسیکلت‌های کوچک توسط فضانوردان در فضاهای مخصوص آزمایش می‌شود. این موتورسیکلت برقی با موتوری به قدرت ۸.۵ اسب بخار کار می‌کرد و از یک باتری با ظرفیت ۳۰ آمپرساعت در آن استفاده‌شده بود.
این موتورسیکلت بنا به دلایل مختلف ازجمله ضریب اطمینان کم و احتمال زمین خوردن فضانورد در حین حرکت هرگز در ماه مورداستفاده قرار نگرفت و به‌جای آن در سه مأموریت پایانی آپولو، خودروی ماه‌نوردی به ماه برده شد.