سیروس برزو: در جریان پرواز‌های فضایی، علی‌رغم آن که به اصطلاح مو به موی برنامه‌ها پیش‌بینی می‌شود اما همیشه، اتفاق‌هایی می‌افتد که نه کارشناسان و نه فضانوردان نمی‌توانند تصورش را بکنند. در این شرایط، فضانورد باید قوه ابتکار عمل داشته باشد و گرچه کارشناسان مرکز هدایت پرواز هم به کمک‌شان می‌آیند اما شرط اول رهایی از بحران، توانایی‌های خود فضانورد است. الکساندر الکساندروف کیهان‌نورد نامی روس که دو بار به فضا سفر کرده و با مسایل غیرمنتظره روبه‌رو شده برایم تعریف کرد: «تقریبا ۶سال برای سفر به فضا آموزش می‌دیدم و صبر کردم تا بالاخره در ۲۷ژوئن ۱۹۸۳ بر عرشه سایوز-تی۹ همراه با یک فضانورد با تجربه به نام ولادیمیر لیاخف به فضا پرتاب شدم. ما توانستیم با موفقیت سفینه‌مان را به ایستگاه مداری سالیوت-۷برسانیم . من در همان دقیقه‌های اول پرواز، هیجان در عین حال دشواری‌های سفر فضایی را حس کردم چون یکی از دو صفحه باتری خورشیدی سفینه باز نشد. این اتفاق سال‌ها قبل در جریان پرواز سایوز-۱ روی داد و باعث لغو برنامه پرواز شد. کارشناسان موسسه سازنده ناو سایوز به بررسی دلیل باز نشدن صفحه باتری خورشیدی پرداختند و به این نتیجه رسیدند که باید آزمایش‌های تکمیلی بر روی ناو بعدی انجام دهند تا از بروز حادثه مشابه جلوگیری کنند. این کار باعث به عقب افتادن پرتاب بعدی شد. ما در حقیقت برای پروازی ۵۰روزه آموزش دیدیم و قرار بود ماموریتی کوتاه داشته باشیم، ۱۵۰روز در مدار ماندیم. البته فقط به همین دلیل نبود. بلکه حادثه انفجار موشک در پرتاب بعدی هم در این طولانی شدن ماموریت ما نقش داشت. موشک سفینه بعدی که قرار بود فضانوردانش ایستگاه را از ما تحویل بگیرند روی سکوی پرتاب منفجر شد. گرچه فضانوردانش را موشک نجات، از مهلکه دور کرد و زنده ماندند اما ما مجبور شدیم برنامه سفر کیهان‌نوردان بعدی را هم انجام دادیم.
من و لیاخف بدون این که قبلا برای نصب باتری‌های خورشیدی سالیوت تمرین کرده باشیم بالاجبار به یک راهپیمایی غیر عادی نیز دست زدیم. در حالی که لباس مخصوص راهپیمایی هم پاره شده بود. آن را وصله و با همان لباس، دو باتری خورشیدی را ظرف ۶ساعت راهپیمایی در بدنه خارجی سالیوت نصب کردیم.
ما خوشبختانه توانستیم تمامی برنامه‌های پیش بینی شده خودمان و گروه بعدی را به خوبی به پایان برسانیم.»