پردردسرترین پرواز فضایی جهان

یک‌صد و سیزدهمین مأموریت کیهان پیمای شاتل را می‌توان پردردسرترین پرواز فضایی جهان نامید. این سفر بارها و بارها به دلیل مشکل موتور اصلی، بسته نشدن دریچه‌های فضاپیما، شرایط بد جوی، نشت اکسیژن و… به تعویق افتاد.
کیهان پیمای ایندیور (Endeavour) باید فضانوردان را به ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌رساند و هدف اصلی این مأموریت بردن ششمین گروه فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی و بازگرداندن گروه قبلی به زمین, همچنین حمل و نصب یکی از اجزای اصلی این ایستگاه بانام پی-۱ بود. سه راهپیمایی فضایی برای نصب و راه‌اندازی پی-۱و تجهیزات مرتبط با آن باید انجام می‌شد. این سکوی ۱۳.۷متری با وزنی معادل ۱۲.۵ تن قرار بود این پرتاب در ۲۲ اوت۲۰۰۲ انجام شود، اما ناگهان مشخص شد که یکی از سامانه‌های موتور اصلی موشکی شاتل درست‌کار نمی‌کند و کارشناسان مرکز پرتاب‌های فضایی کیپ کاناورال مجبور شدند عملیات آماده‌سازی پرتاب را متوقف کنند.
به دنبال کشف این نقص فنی، سخنگوی ناسا اعلام کرد پرتاب، روز ۶ سپتامبر صورت خواهد گرفت. اما ظاهراً مشکل عمیق‌تر از آن بود که ظرف دو هفته برطرف شود و درحالی‌که خدمه خود را برای سوارشدن به فضاپیما آماده می‌کردند، معلوم شد بخش دیگری از موتور دچار مشکل شده است و پرتاب تا ۱۹ سپتامبر تأخیر خواهد داشت.
اما مشکلات موتور اصلی بازهم برطرف شد و تاریخ سفر به ۶ اکتبر موکول گردید. گرچه فعالیت شبانه‌روزی مهندسان منجر به رفع نقص فنی گردید اما قبل از رسیدن به این تاریخ، بازوی مکانیکی شاتل آسیب دید.

تنها با کمک این بازو می‌شد محموله بخش باربری شاتل را از مخزن خارج کرد و در جای پیش‌بینی‌شده در ایستگاه فضایی بین‌المللی قرارداد.
بررسی‌ها نشان داد مشکل بازوی مکانیکی به‌راحتی قابل‌رفع نیست و زمان زیادی می‌طلبد و باید مدت‌ها روی آن کارکرد به همین دلیل ناسا تاریخ ۲ نوامبر را برای پرتاب اعلام کرد اما بازهم مجبور شدند عملیات را به ۱۰ نوامبر سپس به ۱۱، ۱۹ و بالاخره به ۲۳ موکول کردند.
سرانجام کیهان پیمای ایندیور در ساعت ۰۰:۴۹:۴۷ روز ۲۴ نوامبر ۲۰۰۲(بوقت گرینویچ) سکوی شماره ۳۹ پایگاه پرتاب‌های فضایی کاناورال را ترک کرد و به‌این‌ترتیب به حدود ۴ ماه انتظار پراضطراب و زحمت پایان داد. این سفینه در ساعت ۲۱:۵۹ روز بعد به ایستگاه فضایی بین‌المللی پیوست و تا ۲ دسامبر با آن پرواز مشترک داشت. در این مدت مایکل لوپز آلگریا (Michael López-Alegría) و جان هرینگتن (John Herrington) طی سه راهپیمایی فضایی توانستند سکوی پی-۱ را در محل موردنظر مستقر کنند.

کیهان پیمای ایندیور در ۲ دسامبر از ایستگاه فضایی بین‌المللی جدا شد تا به زمین بازگردد اما ناگهان شرایط جوی چه در کیپ کندی (محل فرود سفینه) دگرگون و فرود به‌روز بعد موکول گشت.
خرابی هوا در سه روز بعد هم ادامه داشت. روز ۵ دسامبر سخنگوی سازمان فضانوردی آمریکا، ناسا، اعلام کرد این سازمان می‌کوشد که شاتل فضا پیمای اندوور را روز بعد به زمین بازگرداند. وی در جمع خبرنگاران گفت شاتل، به‌اندازه کافی اکسیژن و غذا دارد که تا حتی سه روز دیگر بتواند تا در فضا باقی بماند. اما مهندسین، در مورد امکان کمبود سوخت نگران هستند، زیرا آن‌ها سوخت اضافی را قبلاً برای عوض کردن مدار شاتل که به ایستگاه فضایی چسبیده بود، به‌کاربرده‌اند.
سازمان فضانوردی ناسا می‌گوید که اگر نتواند شاتل را امروز به‌سلامت به زمین بنشاند، روز شنبه آن را خواهد نشاند. سرانجام این مأموریت پردردسر در۷ دسامبر با فرود این سفینه در کیپ کندی پایان یافت. اما پرواز شماره ۱۱۳ شاتل فضایی به‌عنوان پردردسرترین سفر فضایی در تاریخ فضانوردی به ثبت رسید.