آژانس فضایی آمریکا (NASA) و شرکت اتودسک (Autodesk) با همکاری یکدیگر به دنبال امتحان شیوه‌های جدید برای طراحی فرودگرهای بین‌سیاره‌ای هستند.
شرکت اتودسک که شرکت نرم‌افزاری توسعه‌دهنده برنامه کاربردی اتوکد است، با آزمایشگاه پیشران جت ناسا (JPL) همکاری می‌کند تا روش‌های جدیدی برای ساخت یک فرودگر بین‌سیاره‌ای آزمایش کنند که بتواند در قمرهای زحل یا مشتری فرود بیاید.
اتودسک یک شرکت رایانه‌ای آمریکایی است که مشهورترین نرم‌افزارهایش جهت سه‌بعدی سازی و شبیه‌سازی رایانه‌ای ازجمله تری دی مکس، اتوکد و مایا است.
هنگامی‌که مارک دیویس (Mark Davis)، مدیر ارشد تحقیقات صنعتی در اتودسک، برای اولین بار به JPL درباره همکاری پیشنهاد داد، ناسا علاقه‌ای نشان نداد. اما هنگامی‌که اتودسک ثابت کرد که امکان دستیابی به بهبود عملکرد ۳۰درصدی و یا حتی بیشتر با استفاده از طرح‌ها و مواد جدید وجود دارد، توجه ناسا جلب شد.
با توجه به هزینه‌ها و خطرات بالای سفرهای فضایی، مهندسان ناسا در مقابل تغییر مقاومت دارند و ترجیح می‌دهند با وسایلی کار کنند که به آن‌ها عادت دارند. یعنی ترجیح می‌دهند از موادی که آزمایش خود را پس داده‌اند، مانند تیتانیوم و آلومینیوم استفاده کنند.
اما طرح‌های سنتی که با این مواد ساخته می‌شوند، اغلب سنگین هستند و در حوزه‌ای که هر گرم مهم است، کاهش وزن فضاپیماها به معنی امکان افزودن حسگرها و ابزارهای بیشتر است.
اتودسک برای طراحی فرودگرهای جدید، به فناوری یادگیری ماشینی رو آورده است تا بتواند سریع‌تر کار کند.
اتودسک این فرآیند جدید را طراحی مولد می‌نامد که نوعی از طراحی است که از هوش مصنوعی و محاسبات ابری استفاده می‌کند تا مجموعه وسیعی از راه‌حل‌ها را بر اساس محدودیت‌های تعیین‌شده توسط مهندسان ایجاد کند.
این شرکت از این سامانه جدید در نرم‌افزار فیوژن۳۶۰ (Fusion 360) خود در مسابقات فرمول۱ استفاده کرده است. طبق گفته اتودسک، طراحی مولد به مهندسان اجازه می‌دهد که به‌جای صرف زمانی معادل دو تا چهار ماه برای طراحی‌های جدید، تنها ظرف مدت دو تا چهار هفته به ایده‌ها و طراحی‌های جدید برسند.
به‌هرحال، اتودسک امیدوار است که این فناوری طراحی به ناسا کمک کند تا فرودگرهایی برای فرود در قمرهای مشتری یا زحل بسازد و راه را برای اقامت انسان در آن‌ها هموار کند. البته اینکه عمر ما به دیدن این اتفاق قد می‌دهد یا نه، خود یک سؤال مهم است.
البته این بدان معنا نیست که این اولین بار خواهد بود که انسان به بررسی و کشف قمرهای مشتری و زحل می‌پردازد. چراکه ناسا در اکتبر۱۹۹۷ همراه با آژانس فضایی اروپا (ESA) و آژانس فضایی ایتالیا (ASI)، کاوشگر کاسینی-هویگنس (Cassini–Huygens) را برای مطالعه زحل و قمرهای آن به فضا پرتاب کرد.
شش سال و ۲۶۱روز طول کشید تا این کاوشگر به سیاره زحل برسد، اما عکس‌هایی که فرستاد، قابل‌توجه بودند.
در تاریخ ۱۵سپتامبر۲۰۱۷ بود که ناسا آخرین تماس با کاسینی را ثبت کرد و کار این کاوشگر تمام شد.
در حال حاضر، کاوشگر جونو (Juno) در حال چرخیدن به دور سیاره مشتری است و به ما بینشی در مورد آنچه در این غول گازی می‌گذرد، داده است.
برای رسیدن به قمرهای زحل و مشتری، باید مسیری بین ۳۶۵میلیون مایل تا ۷۴۶میلیون مایلی را بسته به مدار کاوشگرها، طی کرد که چالش‌برانگیز است، اما هر پیشرفتی که ناسا بتواند به آن دست پیدا کند، اگر به معنی تقویت پتانسیل برای اقامت انسان در سیاره‌ها و قمرهای موجود در منظومه شمسی باشد، خوشایند خواهد بود.