سفینه فضایی مرکوری (Mercury) را می‌توان پر عذاب‌ترین ناو سرنشین‌دار در تاریخ فضانوردی نامید. از دل آرزوی تلافی پرتاب اولین ماهواره توسط روس‌ها, این ناو مخروطی شکل ۱۴۰۰ کیلوگرمی با ابعادی در حدود ۱۰۸ سانتی‌متر قطر و ۲۰۴ سانتی‌متر طول بیرون آمد.
آمریکایی‌ها می‌خواستند پرواز فضایی سرنشین‌دار را قبل از شوروی انجام دهند تا پیش‌دستی روس‌ها در پرتاب نخستین ماهواره جبران گردد، حال به چه بهایی، برای سیاستمداران آمریکایی مهم نبود.
به این دلیل در نشست پشت درهای بسته در ۱۰-۱۲ مارس ۱۹۵۸ در بخش موشکی نیروی هوایی در لس‌آنجلس طرح ارائه‌شده توسط شرکت مک دانل (McDonnell Douglas) پذیرفته و ساخت این ناو کوچک و ناراحت آغاز گردید.
در یک گزینش دشوار نیز که طی سال بعد صورت گرفت ۷ خلبان برای پرواز با آن انتخاب و آموزش را شروع کردند. عکس‌هایی که بعداً از تمرین و آموزش فضانوردان مرکوری منتشر گردید نشان می‌دهد که این ۷ نفر چه عذابی را برای پرواز متحمل شدند.
البته یکی از این ۷ نفر در همان آغاز راه به دلایل پزشکی کنار گذاشته شد. از ۶ نفر باقیمانده یکی در پروازی بالستیک غیرمداری ۱۵ دقیقه‌ای شرکت داشت و برای سفر فضایی بعدی سال‌ها انتظار کشید. یکی را هم، سفینه‌اش نزدیک بود به قعر اقیانوس ببرد و سرعت عملش او را نجات داد. ۴ نفر باقیمانده هم سفرهای چندان دلچسبی نداشتند و بالاترین رکورد آن‌ها بعد از تمرین‌های دشوار، تنها یک روز و ۱۰ ساعت طول کشید.
سخت‌ترین قسمت آموزش فضانوردان مرکوری را می‌توان تمرین بیرون آمدن از سفینه در شرایط اضطراری دانست که فضانوردان در شرایط باز نشدن دریچه اصلی برای خروج، باید خود را از سوراخ تعبیه‌شده در بالای سفینه به بیرون می‌کشیدند.
در این عکس‌ها شما شاهد چند صحنه از این تمرین هستید که بعد از سال‌ها توسط ناسا منتشر شد و نشانگر سختی کار فضانوردان سفینه مرکوری است.
