فضانوردان به دنبال شکست فضانوردان آپولو در سفر به ماه، آلن شپارد(Alan Bartlett Shepard) و همراهانش وظیفه سنگین‌تری پیدا کردند و قرار شد غیر از آنچه خود باید انجام می‌دادند وظیفه انجام کارهای فضانوردان آپولو-۱۳ (Apollo 13) را هم انجام دهند.
در ماموریت‌های آپولو ۱۱ (Apollo 11) و ۱۲ (Apollo 12) بر سطح ماه بنا به دلایل مختلف فضانوردان نباید از محوطه فرود فاصله می‌گرفتند اما در سفر آلن شپارد و ادگار میچل(Edgar Dean “Ed” Mitchell) به ماه، کارشناسان ناسا تصمیم گرفتند برخی دستگاه‌ها با فاصله زیادتری از سفینه مه‌نشین نصب کنند و نمونه خاک و سنگ ماه هم از همان مکان‌های دور جمع آوری شود.
برای حمل وسایل آنها چرخ دستی مخصوصی طراحی کردند تا فضانوردان بتوانند به راحتی ابزارهای علمی را به فاصله دور حمل کنند چون گرچه جاذبه ماه ضعیف‌تر از زمین است و اشیا حدود یک ششم زمین وزن خواهند داشت اما به هر حال حمل آنان برای فضانوردان دشوار بود.
چرخ دستی که آن را ریکشا (Rickshaw) اسم گذاشتند می‌توانست در حمل وسایل به فضانوردان کمک کند اما کار به این راحتی نبود و لازم بود برای حمل چرخ دستی – در شرایط جاذبه کم ماه – آموزش ببینند. آلن شپارد و ادگار میچل این آموزش و تمرین‌ها را با نظارت کارشناسان هم در هواپیما و ضمن مانورهای ویژه و هم در بیابان‌هایی که به لحاظ پستی و بلندی و عوارض زمینی به منطقه عملیاتی در ماه شباهت داشت به انجام رساندند.
آپولو-۱۴ (Apollo 14) با سه سرنشین به نام‌های آلن شپارد، استوارت اروسا(Stuart Roosa) و ادگار میچل در روز ۳۱ ژانویه ۱۹۷۱ به فضا پرتاب شد. این ناو در ۴ فوریه به مدار ماه رسید. یک روز بعد یعنی در ۵ فوریه، شپارد و میچل با کمک سفینه مه‌نشین که بر آن نام آنتارس (Antares) گذاشته بودند سومین سفر انسان بر ماه را به انجام رساندند و در ناحیه فرامائورو بر ماه فرود آمدند.
فضانوردان ابزارهای تحقیقاتی مختلفی را بر سطح ماه کار گذاشتند که از جمله یک دستگاه انعکاس دهنده لیزری بود. شپارد و میچل با حمل گاری دستی ریکشا، نام خود را به عنوان تنها گاری‌چیان ماه به ثبت رساندند! آنها طی دو راهپیمایی در سطح ماه در روز ۵ فوریه ۱۹۷۱ به مدت ۴ ساعت و ۴۷ دقیقه و ۵۰ ثانیه و ۶ فوریه ۱۹۷۱ به مدت ۴ ساعت و ۳۴ دقیقه و ۴۱ ثانیه با استفاده از ریکشا وسایل تحقیقاتی را به نقاط مورد نظر رساندند.
از جمله آزمایش‌های صورت گرفته در پرواز آپولو-۱۴، ایجاد یک زلزله مصنوعی در ماه با استفاده از سقوط طبقه سوم موشک ساترن-۵ بود. غبار ناشی از این برخورد تا سه ساعت بعد قابل رویت بود و لرزه‌های ناشی از این دو سقوط، توسط لرزه نگارهایی که توسط فضانوردان آپولو-۱۲ و ۱۴ بر ماه نصب شده بود ثبت و به زمین ارسال گردید.
مه نشین روز ۶ فوریه از سطح ماه بلند شد و به ناو اصلی پیوست. فضانوردان ره آوردهای خود از ماه که شامل ۴۲.۸۰ کیلوگرم خاک و سنگ ماه می‌شد را به سفینه مادر منتقل کردند و سپس به سوی زمین حرکت کردند. بخش فرودی آپولو-۱۴ سرانجام روز ۹ فوریه ۱۹۷۱ در ۹۶۵ متری محل پیش‌بینی شده در اقیانوس آرام فرود آمد.