یک دانشمند ژاپنی ادعا می‌کند که کهکشان راه شیری یک زامبی است؛ البته نه به این معنا که مغز کهکشان‌های دیگر را بخورد، بلکه به این معنا که قبلاً یک‌بار مرده است.
یک دانشمند ژاپنی زمانی که در حال بررسی ترکیبات شیمیایی ستاره‌های کهکشان راه شیری بود، متوجه شد که کهکشان راه شیری قبل از این‌که دوباره به زندگی باز‌گردد، یک‌بار مرده است.
در اکثر فضای کهکشان راه شیری، ستاره‌ها بر اساس ترکیبات شیمیایی به دو گروه تقسیم می‌شوند؛ در گروه اول عناصر آلفا (α elements) یعنی اکسیژن، منیزیوم، سولفور، کلسیم و تیتانیوم بیشتر دیده می‌شود و در گروه دوم، میزان این عناصر کمتر است و در عوض میزان آهن به شکل محسوسی بالاتر است. وجود این دو نوع ستاره به این معناست که مراحل شکل‌گیری آن‌ها کاملاً باهم متفاوت است اما این‌که این مکانیزم چگونه بوده، هنوز مشخص نیست.
ماسافومی نوگوچی (Masafumi Noguchi) از دانشگاه توهوکوی ژاپن (Tohoku University) بر این باور است که مدل‌سازی او دقیقاً جواب این سؤال را می‌دهد و مکانیزم تشکیل ستاره‌ها را به‌خوبی توضیح می‌دهد. وجود این دو نوع ستاره‌نشان می‌دهد که این ستاره‌ها در دوره‌های زمانی مختلف شکل‌گرفته‌اند و در بین این دوره‌ها، فاصله زمانی‌ای وجود دارد که هیچ ستاره‌ای تشکیل نشده و درواقع یک دوره خاموشی بوده است.
وی توانست بر اساس تئوری سال ۲۰۱۶دانشمندان که رشد سرد کهکشانی را نشان می‌داد، تکامل کهکشان راه شهری را در بازه زمانی ۱۰میلیارد سال گذشته مدل‌سازی کند.
مدل رشد سرد تنها در مورد کهکشان‌های بزرگ‌تر مدل‌سازی شد و با توجه به ترکیبات شیمیایی ستاره‌ها، آن‌ها به دودسته تقسیم شدند و همین امر نشان داد که در کهکشان‌های بزرگ ستاره‌ها در دو مرحله شکل‌گرفته‌اند. اما نوگوچی معتقد است که این قاعده در مورد کهکشان راه شیری نیز صادق است.
نوگوچی ادعا می‌کند که در مرحله اول در خارج از کهکشان گازهای سرد انباشته شدند و زمانی که این گازها به‌اندازه کافی متراکم شدند، نخستین نسل از ستاره‌ها شکل گرفتند. بعد از ۱۰میلیارد سال، تعدادی از این ستاره‌ها به ابرنواختر (Supernova) نوع دو تبدیل شدند و از بین رفتند. درنتیجه عناصر آلفایی که در بالا به آن اشاره شد، در سرتاسر کهکشان پخش شدند و خود این عناصر به ستاره‌های جدید تبدیل شدند.
به گفته نوگوچی، هفت میلیارد سال پیش، گازها به دماهای بسیار بالا گرم رسیدند و درنتیجه متراکم شدند و بعد از دو میلیارد سال، ابرنواخترهای نوع ایا (Ia) به وجود آمدند. این ابرنواخترها درواقع از مرگ ستاره‌های یک میلیارد سال پیش به وجود آمدند.
در ابرنواخترهای ایا، آهن شکل گرفت و در فضای میان ستاره‌ای پخش شد. پنج میلیارد سال پیش، گازها به‌شدت سرد شدند و همین سرد شدن نیز درنهایت منجر به شکل‌گیری ستاره‌ها شد. درنتیجه ستاره‌های جدید نسبت به نسل قبلی آهن بیشتری دارند.
گفتنی است که خورشید کهکشان مایکی از همین ستاره‌هاست که حدود 4.6میلیارد سال عمر کرده است.