ناتان اسمیت از دانشگاه آریزونای آمریکا در این خصوص گفت: «این نوع سرعت معمولا یکی از خصوصیات ستاره‌های مافوق نو است که انفجار بطور کامل باعث نابودی ستاره می شود. در مورد کنونی چنین اتفاقی رخ نداده است و نوعی فرایند باید وجود داشته باشد که باعث فوران چنین مقدار انرژی زیاد طی مدت زمان کوتاهی در داخل ستاره شده است.»
ستاره اتاکارینا به دلیل ماجرای کشف خود مشهور شده است. ابتدا این ستاره در نقشه آسمان ادموند هالیم اخترشناس انگلیسی در سال ۱۶۷۷ ظاهر شد. طی قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹، درخشش این ستاره بطور متناوب یا کم می‌شد یا افزایش می‌یافت.
در سال ۱۸۲۷، درخشش آن به‌سرعت افزایش یافت و در آوریل ۱۸۴۳ به حداکثر خود رسید.در آن زمان دیگر ستاره‌های آسمان به‌غیراز سیروس (
sirius) را که تقریباً هزار بار نزدیک‌تر به زمین بود را از درخشش انداخت. فاصله ستاره اتا کارینا از زمین ۷۸۰۰ سال نوری است ۱۸۲۷.
نظارت بر این ستاره در قرن ۲۰ نشان داد که این ستاره از شکل فوق‌العاده عجیب دو دستگاهی برخوردار است و از بزرگ‌ترین ستاره‌های کهکشان به وزن ۱۵۰ـ۱۲۰ خورشید و قمر نه‌چندان بزرگ آن تشکیل‌شده است که وزن آن ۸۰ـ۳۰ بار بیش از خورشید است.