بیشتر شهاب‌سنگ‌ها از جنس سنگ هستند که خود به دو دسته «کندریت» و «آکندریت» تقسیم‌بندی می‌شوند. فقط حدود شش درصد از شهاب‌سنگ‌ها آهنی یا ترکیبی از فلز و سنگ هستند. طبقه‌بندی امروزی شهاب‌سنگ‌ها پیچیده است؛ حدود ۸۶ درصد از آن‌ها کندریت هستند که این نام‌گذاری به دلیل وجود ذرات گرد و ریز در آن‌ها است. این ذرات یا کندرول‌ها به‌طور عمده از کانی‌های سیلیکاتی که به هنگام شناور بودن شهاب سنگ‌ها در فضا ذوب شده‌اند تشکیل می‌شوند. انواع خاصی از کندریت‌ها هم مقادیر کمی ماده ارگانیک، شامل اسیدهای آمینه و ذرات کربن هستند. شهاب سنگ‌های کندریت به طور معمول ۵.۴ میلیارد ساله هستند و تصور می‌شود که نمایان گر ماده‌ای متعلق به کمربند شهاب‌واره هستند که هرگز با اجرام بزرگ‌تر در هم نیامیخته است. سیارک‌های کندریت هم مانند دنباله‌دارها از قدیمی‌ترین و ابتدایی‌ترین مواد موجود در منظومه شمسی به شمار می‌روند. اغلب کندریت‌ها را اجزای اصلی تشکیل‌دهنده سیاره‌ها در نظر می‌گیرند.
حدود هشت درصد از شهاب‌سنگ‌ها آکندریت هستند، به این معنی که ذرات ریز و گرد (کندرول‌ها) را در خود ندارند و برخی از آن‌ها مشابه سنگ‌های آذرین زمینی هستند. بیشتر آکندریت‌ها سنگ‌هایی باستانی از ماده پوسته‌ای خرده سیاره‌های متفاوت هستند. یکی از خانواده‌های بزرگ آکندریت‌ها احتمال دارد روی بدنه سیارک‌های خانواده «وستا» به وجود آمده باشند، اگرچه این ادعا هنوز جای بحث دارد.
دیگر آکندریت‌ها از شهاب‌واره‌های ناشناخته نشأت گرفته‌اند. دو گروه کوچک از آکندریت‌ها جوان‌تر هستند و به نظر نمی‌رسد که متعلق به کمربند شهاب‌واره‌ای باشند. یکی از این دو گروه از ماه می‌آیند و دارای سنگ‌هایی مشابه سنگ‌هایی است که به دنبال مأموریت‌های آپولو و لونا از ماه به زمین آورده شدند. گروه دیگر تقریباً به‌طورقطع متعلق به سیاره مریخ هستند.
حدود پنج درصد از شهاب‌سنگ‌هایی که سقوط آن‌ها به زمین مشاهده‌شده‌اند، شهاب‌سنگ‌های آهنی هستند و از آلیاژهای آهن ـ نیکل مانند «کاماسیت» یا «تانئیت» تشکیل‌شده‌اند. منشأ بیشتر شهاب‌سنگ‌های آهنی از هسته خرده سیاره‌هایی است که زمانی ذوب شده‌اند؛ همانند آنچه در مورد زمین اتفاق افتاد، فلز سنگین‌تر از ماده سیلیکاتی جدا و در جهت مرکز خرده سیاره فرورفته و هسته آن را به وجود آورده است.
پس‌ازاین که خرده سیاره به حالت‌جامد درآمده و سخت شده است، در برخورد با یک خرده سیاره دیگر در هم شکسته است.
به دلیل کم بودن شهاب‌سنگ‌های آهنی در محل‌های کشف آن‌ها مانند قطب جنوب، جایی که بیشتر شهاب‌سنگ‌های سقوط کرده ازآنجا جمع‌آوری‌شده‌اند، امکان دارد که درصد سقوط شهاب‌سنگ‌های آهنی کمتر از پنج درصد باشد. افراد غیرمتخصص و ناآشنا بیشتر متوجه شهاب‌سنگ‌های به زمین افتاده فلزی می‌شوند و آن‌ها را جمع‌آوری می‌کنند تا این‌که بتوانند شهاب‌سنگ‌های سنگی یا سنگی ـ آهنی را تشخیص دهند. فراوانی شهاب‌سنگ‌های آهنی نسبت به‌کل شهاب‌سنگ‌های کشف‌شده در قطب جنوب چهار درصد است.
شهاب‌سنگ‌ها سنگی ـ آهنی آن‌یک درصد باقی‌مانده را تشکیل می‌دهند. این شهاب‌سنگ‌ها ترکیبی فلز آهن ـ نیکل و کانی‌های سیلیکاتی هستند. یکی از انواع این شهاب‌سنگ‌ها «پالازیت» نام دارد که گفته می‌شود منشأ آن ناحیه مرزی با نواحی هسته‌ای است، یعنی جایی که شهاب‌سنگ‌های آهنی از آن نشأت می‌گیرند.
تکتیت‌ها(tektites) (از واژه یونانی tektos به معنی ذوب‌شده) خودشان شهاب‌سنگ نیستند، بلکه اشیاء شیشه‌ای طبیعی هستند که اندازه‌شان چند سانتی‌متر است و به گفته بیشتر دانشمندان در اثر برخورد شهاب‌سنگ‌های بزرگ به سطح زمین به وجود آمده‌اند. عده کمی از پژوهشگرها معتقدند که تکتیت‌ها از ماه به زمین سقوط کرده‌اند و نتیجه فوران‌های آتشفشانی هستند، ولی این تئوری طی چند دهه اخیر بسیار کمتر و کمتر حمایت‌شده است.
خوب بود