پژوهشگران گروهی از سیارات را در خارج از منظومه‌ی شمسی شناسایی کرده‌اند که از شرایط شیمیایی مشابه با آن‌چه به شکل‌گیری حیات بر سطح زمین انجامیده، برخوردار هستند. اما احتمال شکل‌گیری حیات چقدر است؟
این پژوهشگران، از دانشگاه کمبریج و آزمایشگاه زیست‌شناسی مولکولی شورای تحقیقات پزشکی (MRC LMB) کشف کردند که احتمال پیدایش حیات بر سطح یک سیاره‌ی سنگی شبیه به زمین، با نوع و شدت نور تابش یافته از ستاره‌ی میزبانش ارتباط دارد.
نتایج مطالعه‌ی آن‌ها حاکی از آن است که ستاره‌هایی که مقدار کافی از پرتو فرابنفش(UV) را گسیل می‌کنند، توانایی شکل‌دهی به حیات بر روی سیارات خود را دارند. این درست مشابه با همان حالتی است که احتمالاً حیات را در سطح زمین پدیدار کرده؛ وضعیتی که در آن، مقدار کافی از پرتو فرابنفش، انرژی لازم را برای مجموعه‌ای از واکنش‌های شیمیایی که واحدهای سازنده‌ی حیات را تولید می‌کنند، فراهم می‌سازد.
محققان انواعی از سیارات را شناسایی کرده‌اند که در آن‌ها، پرتو فرابنفش دریافتی از ستاره‌ی میزبان برای ایجاد امکان پیشرفت این قبیل واکنش‌های شیمیایی کافی است. به همین دلیل، سیارات مزبور در طیف قابل سکونت قرار می‌گیرند، چرا که امکان شکل‌گیری آب در سطح این کرات وجود دارد.
دکتر پل ریمر (Paul Rimmer)، پژوهشگر فوق دکتری که در آزمایشگاه کوندیش کمبریج مشغول به کار است، می‌گوید: «نتایج این مطالعه به ما کمک می‌کند روی بهترین مکان‌ها برای جست‌وجوی حیات متمرکز شویم. این پژوهش ما را کمی به پاسخ این سوال که آیا در جهان تنها هستیم یا خیر، نزدیک می‌کند.»
این پژوهش بر مبنای کار پروفسور جان ساترلند (John Sutherland)، کمک‌نویسنده مقاله حاضر، است که بر روی منشأ شیمیایی حیات در زمین مطالعه می‌کند.
گروه ساترلند در مقاله‌ای که در سال ۲۰۱۵ منتشر نمودند، پیشنهاد دادند که سیانید، علی‌رغم سمیت بالایی که دارد، یکی از اجزاء کلیدی سوپ بنیادین بوده است. سوپ بنیادین (primordial soup) به حالتی فرضی در اتمسفر زمین اطلاق می‌شود که مولکول‌های پیچیده‌تر حیات از آن منشأ گرفته‌اند.
ریمر ادامه می‌دهد: «من مطمئن نیستم که پیدایش حیات چقدر محتمل است، اما با توجه به این که ما تا کنون فقط شاهد یک مثال در این زمینه بوده‌ایم، جست‌وجوی مکان‌هایی که بیش از بقیه به ما شباهت دارند، عاقلانه به نظر می‌رسد. بین آن چه لازم است و آن چه کافی است، شکاف عمیقی وجود دارد. واحدهای سازنده لازم هستند، اما ممکن است کافی نباشند. ممکن است این واحدها را تا میلیاردها سال با یک‌دیگر بیامیزید، اما اتفاقی نیفتند. اما با این وجود، باید حداقل به مکان‌هایی که ابزار لازم در آن وجود دارد، نگاهی بیندازید.»
بر اساس برآوردهای اخیر، چیزی بالغ بر ۷۰۰ میلیون تریلیون سیاره‌ی خاکی در جهان قابل مشاهده وجود دارد.
ساترلند می‌گوید: «رسیدن به تصوری از این که چه کسری از این سیارات شرایط لازم برای شکل‌گیری حیات را دارند، و یا شاید داشته باشند، مرا مجذوب می‌کند. البته، آمادگی داشتن برای پیدایش حیات، تمام شرط لازم نیست. ما هنوز نمی‌دانیم اصلاً چقدر احتمال دارد حیات، حتی تحت شرایط مطلوب هم که شده، شکل بگیرد. اگر این احتمال ناچیز باشد، در آن صورت ما احتمالاً تنها هستیم، اما اگر این طور نباشد، ما دوستانی هم داریم.»