فضاپیمای باری سیگنوس بعد از حدود دو ماه از زمان حمل قطعات و لوازم یدکی برای ۶ نفر خدمه ایستگاه فضایی بین المللی، آن را ترک کرد. فضاپیمای بدون سرنشین سیگنوس OA-۹ ساعت ۸:۳۷ صبح روز یکشنبه مورخ ۱۵ جولای مطابق با ۲۴ تیر۹۷ ایستگاه فضایی بین‌المللی را ترک کرد این در حالی است که الکساندر گرست، فضانورد آژانس فضایی اروپا (ESA)، و سرنا آنیون چنسلر، فضانورد ناسا ، با یک بازوی روباتیک ۱۸ متری از درون ایستگاه فضایی بین المللی آن را کنترل می‌کردند.
این فضاپیما دو هفته در مدار LEO باقی خواهد ماند تا با استفاده از بازوهای روباتیک خود، ۶ ماهواره مکعبی را در مدار قرار دهد. سپس از مدار خارج شده و ضمن بازگشت به سمت زمین در اتمسفر ماورای اقیانوس آرام به طور کامل سوخته و سقوط خواهد کرد.
این فضاپیما توسط یک شرکت تولیدی خصوصی به نام NGIS که قبلاً اوربیتال ATK نامیده میشد، ساخته و در تاریخ ۲۱ می سال جاری از پایگاه پرتاب ناسا در جزیره والوپس ایالت ویرجینیا با پرتابگر آنتارس پرتاب شده است. سه روز بعد، در تاریخ ۲۴ می، با محموله ۳۳۵۰ کیلوگرمی خود که حاوی آزمایشات علمی، غذا، پوشاک و سخت افزار و سایر لوازم مورد نیاز شش خدمه Expedition ۵۵ بود، به ایستگاه فضایی بین‌المللی رسید. اما این پایان مأموریت نبود زیرا قبل از عزیمت به زمین، فضاپیمای سیگنوس ارتفاع مداری ایستگاه فضایی ببن‌المللی را نیز افزایش داد.
به گفته فرانک دمورو، معاون برنامه‌های پیشرفته NGIS، روز سه شنبه (۱۰ جولای)، سیگنوس ضمن استقرار در ماژول ایستگاه فضایی ، موتور اصلی خود را به مدت ۵۰ ثانیه روشن کرد تا توانایی آن را برای ارتقای مداری ایستگاه فضایی بسنجد.
سیگنوس با ابعادی در حدود یک اتوبوس کوچک در مقایسه با ایستگاه فضایی بین‌المللی که به اندازه یک زمین فوتبال است، حقیر به نظر می‌رسد. اما موتور قدرتمند دلتا۵ (Delta-V) قدرت کافی را برای بالا بردن ایستگاه فضایی تا حدود ۸۶ متر داشت. به گفته دمورو فضاپیما دقیقاٌ همان کاری را که انتظار می‌رفت، انجام داد. دمورو گفت:«ما چند رانشگر روی فضاپیما نصب کرده بودیم تا از آن‌ها برای کنترل فضاپیما استفاده کنیم، اما در عین حال یک موتور بزرگ هم داشتیم که از آن برای افزایش مدار فضاپیما بعد از پرتاب به سمت ایستگاه فضایی، استفاده کردیم. لذا بعد از متصل شدن به ایستگاه فضایی از آن موتور به دلیل قدرت کافی و مؤثرش، برای ارتقای مداری ایستگاه استفاده کردیم.»
ایستگاه فضایی بین‌المللی خود نیز دارای رانشگرهایی است که روی آن نصب هستند اما به گفته دمورو در حال حاضر تمام عملیات افرایش مداری توسط طرف روسی ایستگاه فضایی انجام می‌گیرد. علاوه بر رانشگرهای روسی فضاپیماهای باری پروگرس روسیه هم می‌توانند مدار ایستگاه فضایی را افزایش دهند. برای اولین بار بعد از بازنشستگی شاتل‌های فضایی در سال ۲۰۱۱، فضاپیمای سیگنوس توانست مدار ایستگاه فضایی را افزایش دهد.
به طور متوسط، ایستگاه فضایی در ارتفاع ۴۰۰ کیلومتری زمین به دور آن می‌گردد.کشش ضعیف اتمسفر زمین، هر ماه ارتفاع ایستگاه فضایی را به میزان ۲ کیلومتر کاهش می‌دهد.
این یازدهمین مأموریت حمل بار NGIS (با نام قبلی اوربیتال ATK) است که با یک قرارداد ۹/۲ میلیارد دلاری با ناسا، آن را به انجام رساند.